Pàgina:Cansons de la terra (1867).djvu/87

Aquesta pàgina ha estat revisada.

saltres se n' hi troban algunas, entre ellas lo mot candil: tambè s' hi trobará la paraula candelí que no es ni castellana ni catalana. La Musa del poble se pren moltas llibertats y una d' ellas es la de arreglar las paraulas á la moda que li convè. En especial hont está mes innovadora es en las terminacions, vejis sino lo cant de nostre primer volum titolat La porqueyrola y alguns altres que tenim preparats per eixir en eix volum y demès que 'l seguirán.
Molta es la semblansa que en lo tot te aquesta cansò ab lo romans castellá El adúltero castigado.

—Blanca sois señora mia
mas que no el rayo del sol:
¿Si la dormirè esta noche
desarmado y sin pavor?
Que siete años habia, siete
que no me desarmo yo!
Mas negras tengo mis carnes
que no un tiznado carbon.
—Dormidla, señor, dormidla,
desarmado sin temor,
que el conde es ido á la caza
á los montes de León.
—Rabia le mate los perros,
y águilas el su halcon
y del monte hasta su casa
á él arrastre el moron.—
Ellos en aquesto estando
su marido que llegó:
—¿Que haceis, la blanca niña,
hija del padre traydor?
—Señor, peino mis cabellos,
péinolos con gran dolor,
que me dejais á mi sola