La filla del pagés

LA FILLA DEL PAGÉS.

Ni havia un pagés—que 'n tenia una filla,
no l' ha volguda dar—als fadrins de la vila
Lo pomaret florit,
la roseta esbandida.
La vol doná' á un gabaig—de la gabatxería.
La 'n fa morir de fam—y fret á la botiga,
també la 'n fa aná' al bosch—al bosch á cercá' alzina.
A l' entrada del bosch—ja la 'n pica una espina,
ja n' arrenca un gran crit:—«Válgam' Verge María,
si Vos no m' ajudéu—demá no seré viva.—
Lo seu galant ho sent—del fondo de la vila,
ja n' ensella 'l cavall—y li posa la brida,
y se 'n va dret al bosch—allá hont era la nina,
—Nina, si vols venir—te 'n faré companyía,
De tres castells que 'n tinch—senyora te 'n faria:
lo un n' es á Valencia,—l' altre n' es á Castilla
y l' altre es lo meu cor—qu' es lo que mes t' estima.—