La filla del pagés
| ← Lo frare namorat | La filla del pagés Cansons de la terra - Volum III |
La prometensa → |
LA FILLA DEL PAGÉS.
Ni havia un pagés—que 'n tenia una filla,
no l' ha volguda dar—als fadrins de la vila
Lo pomaret florit,
la roseta esbandida.
La vol doná' á un gabaig—de la gabatxería.
La 'n fa morir de fam—y fret á la botiga,
també la 'n fa aná' al bosch—al bosch á cercá' alzina.
A l' entrada del bosch—ja la 'n pica una espina,
ja n' arrenca un gran crit:—«Válgam' Verge María,
si Vos no m' ajudéu—demá no seré viva.—
Lo seu galant ho sent—del fondo de la vila,
ja n' ensella 'l cavall—y li posa la brida,
y se 'n va dret al bosch—allá hont era la nina,
—Nina, si vols venir—te 'n faré companyía,
De tres castells que 'n tinch—senyora te 'n faria:
lo un n' es á Valencia,—l' altre n' es á Castilla
y l' altre es lo meu cor—qu' es lo que mes t' estima.—