Pàgina:Plató - Diàlegs II (1925).djvu/44

23 ΧΑΡΜΙΔΗΣ ποτε εστίν. "Ισως, εφη. Τί οδν αν ειη ποτέ το τά αυτού* πράττειν; έχεις ειπείν; Ουκ οιοα μα Δί εγωγε, η ò > ός* άλλ' ίσως ουδέν κωλύει μηδέ τον λέγοντα μηδέν ειδέναι δ τι ένόει. Καί αμα ταΟτα λέγων ύπεγέλα τε καί είς τον Κριτίαν απέ βλέπε ν. -C Καί δ Κριτίας δήλος μέν ήν καί πάλαι αγωνιών καί φιλοτίμως πρός τε τόν Χαρμίδην καί πρός τούς παρόντας εχων, μόγις δ' εαυτόν έν τω πρόσθεν κατέχων τότε ούχ οιός τε έγένετο' δοκεΐ γάρ μοι παντός μ&λλον αληθές είναι, δ έγώ ύπέλαβον, τού Κριτίου άκηκοέναι τόν Χαρμίδην ταύτην τήν άπόκρισιν περί τής σωφροσύνης, δ μέν ουν Χαρμίδης βουλό- μενος μή αυτός ύπέχειν λόγον άλλ' εκείνον τής άποκρίσεως, d ύπεκίνει αυτόν εκείνον, καί ένεδείκνυτο ώς έξεληλεγμένος ειη* δ δ' ούκ ήνέσχετο, άλλά μοι εδοξεν οργισθήναι αύτώ ώσπερ ποιητής υποκριτή κακώς διατιθέντι τά έαυτοΟ ποιήματα· ώστ' έμβλέψας αύτώ εΐπεν, Ούτως οιει, ώ Χαρμίδη, εί σύ μή οΐσθα δ τί ποτ' ένόει Βς Ιφη σωφροσύνην εΐναι τό τά ΙαυτοΟ πράττειν, ουδέ δή έκεΐνον εΙδέναι; Άλλ', ώ βέλτιστε, έ*φην Ιγώ, Κριτία, τοΟτον μέν ουδέν θαυμαστόν άγνοεΐν τη- e λικοΟτον οντά* σέ δέ που είκός είδέναι καί ηλικίας Ινεκα καί επιμελείας, εί o8v ξυγχωρεΐς τοΟτ' εΐναι σωφροσύνην δπερ ούτοσί λέγει, καί παραδέχει τόν λόγον, εγωγε πολύ αν ήδιον μετά σοΟ σκοποίμην, εΐτ' αληθές εϊτε μή τό λεχθέν. Άλλά πάνυ ξυγχωρώ, εφη, καί παραδέχομαι. Καλώς γε σύ τοίνυν, ήν δ' έγώ, ποιών, καί μοι λέγε, ή καί α νΟν δή ήρώτων έγώ ξυγχωρεΐς, τούς δημιουργούς πάντας ποιεΐν τι; Έγωγε. 163 *Η ουν δοκουσί σοι τά εαυτών μόνον ποιεΐν ή καί τά τών άλλων; Καί τά τών &λλων. ΣωφρονοΟσιν ουν ού τά εαυτών μόνον ποιοΟντες. Τί γάρ κωλύει; εφη. Ουδέν έμέ γε, ήν δ' εγώ* άλλ' δρα μή έκεΐνον κωλύει, ος ύποθέμενος σωφροσύνην εΐναι τό τά εαυτού πράττειν έπειτα ουδέν φησι κωλύειν καί τούς τά τών άλλων πράττοντας σωφρονεΐν. Έγώ γάρ d > σύ Τ : σοι Β || ti εικός είδέναι Τ : είδέναι Bit' || αϊ ού Β : cAT ■. oí μή IV II íi6-7 γάρ που :_γάρ που Cobet